woensdag 7 september 2011

Geloof

Sinds wij het bericht kregen dat Oma zich bij Opa ging voegen, komen er gedachtes bij me binnen waar ik eigenlijk niet bewust over nadenk. Ze zijn er gewoon, opeens...

Door mijn beroep kom ik regelmatig in aanraking met de Dood, ik heb ouderen verzorgd in de laatste fase van hun leven en ben getuige geweest van een laatste ademhaling...

Wat ik dan zie is een lichaam, verlaten en leeg, wat ik ervaar is een gevoel dat er iets vertrekt, nog even blijft sluimeren maar dan wegzweeft...de Ziel is eruit, zegt men dan....

Ik geloof in reincarnatie, waarom weet ik niet, kan ik niet verklaren maar ik geloof het. Misschien omdat ik mensen herken die ik nog nooit eerder bewust heb gezien, een klinkklare verklaring heb ik niet. Het is een gevoel.

Nu kwam er op de dag dat Oma haar lichaam ging verlaten een theorie bij me binnen, een vraag eigenlijk. Ik heb gezien wanneer de Ziel het lichaam verlaat maar mijn dringende vraag was:

Wanneer komt de Ziel het lichaam binnen?

Gelijk na het stellen van de vraag, kwam ook het antwoord binnen:

Als het lichaam geboren wordt en de eerste teug adem neemt, ademt het lichaam de Ziel in. Dan ontstaat er de mens. Een twee-delig natuurverschijnsel. Het lichaam als instrument voor de Ziel, de Ziel als bestuurder van het lichaam.
En ik geloof dat we om die reden onze geboorte niet kunnen herinneren. Het is te heftig, het moment van samensmelten.

Het is raar want ik heb dit niet ergens gelezen, niet gehoord van iemand. Het komt uit mezelf...uit mijn Ziel. En ik geloof het.

2 opmerkingen:

  1. Ik heb die theorie vaker gelezen, gehoord, whatever. Maar dit geloof heeft wel verregaande complicaties, namelijk: mag je dan een foetus zonder consequenties maar aborteren? Er zijn mensen die kunnen zich bepaalde dingen vanuit de baarmoeder herinneren. Waar de grens ligt? Geen idee. Maar ik geloof niet in een klompje cellen zonder gevoel/leven. Ziel en Bewustzijn zijn waarschijnlijk gescheiden, net als gevoel en denken, maar toch verbonden. Moeilijke kwestie dit. Maar dat het ingaan van de echte wereld traumatisch is en dat we het daarom vergeten geloof ik best. Ken ook verhalen van mensen die zich de geboorte wel herinneren en dat was geen blij verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja, zo kan je het ook bekijken. inderdaad als je zoals wij regelmatig met de dood wordt geconfronteerd reizen er levensvragen op....
    Reincarnatie dat weet ik niet of ik daar in geloof maar er is meer tussen hemel en aarde, dat denk ik wel. Toevallig had ik laatst een www geplaatst over mijn eigen oma, die 5 jaar geleden op en respectabele leeftijd van 93 jr is overleden en juist nu is ze als nooit tevoren in ons leven aanwezig. Ik vroeg me af waarom. Ze is er altijd al maar nu extra. Heb ik haar nu harder nodig? probeert ze me te benaderen? Hoop het te weten te komen.
    Groetjes Patricia

    BeantwoordenVerwijderen