In november waren mijn Lief en ik in Middelburg, even een weekendje samen weg uit het Haarlemse.
In een prachtige bed&breakfast vonden we een heerlijke plek, op loopafstand van het Centrum.
Het is een mooie binnenstad, heel intiem.
Op zondag liepen we door de stille straatjes, niet zoals hier of in Amsterdam drukte en mensen om je heen, nee rust en stilte...zelfs het zoemen van een verdwaalde bij konden we horen..
In de Vleeshal, gelegen aan de Markt, was een expositie: Innere Stimme stond er op het bord buiten.
Binnen gekomen een ruime witte hal die vrijwel leeg was...vreemd..nergens iets te zien.
Er liepen een aantal mensen, in een nis zat een jongen een boek te lezen.
Wel was er prachtige muziek maar bij goed luisteren kwamen we erachter dat het alleen maar stemmen waren, bij nog beter kijken vonden we geen speakers, het werd steeds vreemder maar het was zo prachtig dat we niet weg konden lopen.
Lief leunde tegen een muur, ik nam plaats in een nis.En toen kregen we het door...de vrouw in dikke winterjas en sjaal om maakte het mooie geluid, de jongen met het boek en nog een andere jongen die er rond liep waren de "artiesten"
De muziek was hun stemmen, geen gesproken woorden maar geneurie, keelklanken: Innerlijke stemmen.
Door de akoestiek in de Vleeshal klonk het zo mooi ruimtelijk.
We waren allebei stil en ontroerd.
Onlangs gebeurde het mij weer: ik kocht voor mijn Lief de cd Swanlights van Antony and the Johnsons.
Bij de eerste tonen overviel het me: ontroering tot diep in mijn lijf. Vooral omdat we vlak daarvoor een interview hadden gezien met Antony, wat een puur mens.
De cd draai ik dagelijks, krijg er geen genoeg van.
Het fijne aan Innere Stimme en Antony is dat ik het herken, mijn moeder neuriede voor mij en toen ik net moeder was geworden van mijn zoon lag ik vaak te neuriën voor hem, hij werd er altijd heel rustig van...
Herkenning is voor mij heel belangrijk in muziek.
Het is een gemoedstoestand.
Luister naar je eigen Innere Stimme en geniet!!
